Fervent Knaagdier

Vorige pagina

  's Avonds op de bank, haalde ik altijd de knaagstok te voorschijn. We kochten meestal van die witte knaagstokken van gerold gedroogd onderhuids bindweefsel, bij voorkeur van de firma Farmfood. Daar kwamen maar zelden losse stukken uit.
Toby was verzot op knagen en meestal moest ik even een seintje geven dat het genoeg was. Verrassend genoeg reageerde hij daar snel op ondanks het plezier en de intensiteit waarmee hij knaagde. In het prille begin hield ik de knaagstok steeds voor hem vast. Goed herinner ik me nog een van de eerste keren hoe ik ongemakkelijk liggend met mijn rug tegen de tuindeuren het stokje voor het vasthield en hij over mij heen liggend daar aan knabbelde. Later verhuisden we naar de bank voor deze procedure. Nog later liet ik hem vaker alleen knagen. Dan moest hij harder werken want met zijn poten probeerde hij die lange ongemakkelijke stok te fixeren. Als ik na verloop van tijd aanbood het stokje vast te houden dan sprong hij met stok en al op de bank. Eerst knaagde die dan staand om vervolgens te gaan liggen en dan steeds verder over mij heen te kruipen om er goed aan te komen.



 

 Toby had dan de neiging (en dat zag je vaker bij hem, in tegenstelling tot wat ik bij andere honden zag) om zijn poot te gebruiken. Zijn rechterpoot rustte dan meestal op de arm waarmee ik de stok vasthield. 'Zo, dat is gefixeerd'. Ondertussen kwamen er dan van die werkgeluiden uit zijn keel. Er werd keihard gewerkt!!
Het viel me op dat hij de stok best ver achter in de bek knaagde. Soms trok hij vezels los en die wilde hij dan met zijn voortanden er van af trekken. Dan zette hij zijn twee pootjes vol heerlijk spitse nagels in mijn onderarm en uit alle macht trok hij die dan van de rol af. Ik heb er menige afdruk aan overgehouden. In de zomer als het warm was ging hij vaak knagend nog zo te keer dat hij tussendoor even hijgend op adem moest komen. Echter vanzelf stoppen, ho maar.

Vorige pagina  

TOP