|
Goochelen met ballen |
|
| Vorige pagina | |
|
Toby kreeg in de avond steeds natvoer te eten. Soms blikvoer en met de tijd alleen nog (diepvries) vlees. In de ochtend kreeg hij altijd hondenbrokjes. Maar omdat onze rakker al snel een gigantische schrokop bleek, hebben we vrij snel een voedselbol voor hem gekocht. Hoewel honden dat van nature al zo doen, is het niet goed als ze te snel eten. De eerste voedselbol was een fraaie hardplastic groene bal ter grootte van een kleine handbal met een diafragma waarmee je de afmeting van het gat kon instellen waar doorheen je hem met voedselbrokjes kon vullen. In het midden van de bal zat een soort holle buis waar een schuivend gewichtje in zat. En aan het uiteinde van die verbinding waren fluitjes gemonteerd. |
|
|
Door het rollen van de bal
verschoof het gewichtje van het ene naar het andere uiteinde van de
verbinding. De bal rolde dan waggelend over de vloer en de
luchtverplaatsing veroorzaakte kwaak en piep geluidjes. Net een snaterende
eend. Na de ochtendwandeling zocht
hij meteen zijn voederbol op en ging aan de slag. Op die manier kreeg hij
niet alleen extra beweging maar je merkte ook dat hij steeds spitsvondiger
en bedrevener werd in het leeghalen van zijn voedselbol. Als de bol gevuld was maakte ik het diafragma zo klein dat er net aan het grootste formaat brokje doorheen kon vallen. Hoe leger de bal, hoe lastiger om er een lekker brokje uit te krijgen. Als ie pas gevuld was dan hoefde ie dat ding maar een hengst te geven en dan kwam er altijd wat uit vallen. |
|
|
Met zijn neusje sloeg hij de bal tegen de plint aan dan hoefde hij er niet steeds achter aan te lopen. Ook de rand van het karpet diende regelmatig als keerpunt voor de bal. En dan steeds zo'n subtiel tikje geven dat de bal tegen het karpet rolde en weer terug en wel zo knap dat de opening aan de onderkant bleef. Ook met zijn poten stuurde hij de bal als ie onder de bank of kast dreigde te rollen waar het lastiger was om er aan te komen.
Diverse keren zag ik het
volgende scenario. Hij lag plat op de buik met zijn koppie half onder de
kast met naast hem zijn kussen. Zijn linkerpootje op het kussen dat tegen
de plint lag en het ander pootje rechts van hem tegen de plint. Met zijn
neusje gaf hij dan kleine tikjes waardoor de bal steeds tegen het kussen
aanrolde en weer terug. Natuurlijk er voor zorgend dat de opening zoveel
mogelijk aan de onderkant was. Was het tikje iets te hard dan kon de bal
niet wegrollen, gevangen tussen de plint, zijn lijfje, het rechterpootje
en het kussen. Zo ging Toby minutenlang tekeer en af ten toe hoorde je dat
hij een hoofdprijs had. Telkens als ie een brokje te pakken had en je het
tussen zijn tanden hoorde kraken. |
|
