|
Afscheid |
| Vorige pagina |
|
Terug van de dierenarts te Chevremont... We hadden Toby in de garage gelegd, op een kussen en afgedekt met zijn dekentje. Zijn koppie was nog wel zichtbaar. Hij was nog zo mooi en gaaf en het leek wel alsof hij gewoon maar sliep. Het was al na elven en ik had het gevoel dat ik mij moest haasten om hem te begraven. Het zou nog een karwei worden om een diep genoeg grafje te delven vermoedde ik en dat was niet overdreven. Na de eerste 30 a 40 centimeter werd de bodem steeds harder en de grens van 75 cm leek maar niet dichterbij te komen. Waarom die haast? Natuurlijk was het al bijna middernacht maar waarom wilde ik dit snel achter de rug hebben? In onze gedachten vooraf, hadden wij ons over het afscheid van Toby toch een iets plechtigere voorstelling gemaakt. Het graven miste echter elke ceremonieel gevoel. Toch kwam dat gevoel er nog wel, toen we eindelijk een acceptabele diepte gegraven hadden en ik onze lieve 'man' oppakte om hem aan de aarde te geven. Zijn lichaam was gelukkig nog niet koud. Slap en zwaar maar ook zeer zacht en met die restwarmte van het leven nog in hem, droeg ik dat heerlijke dierbare lijfje naar zijn laatste rustplaats. Marion was de gehele tijd bezorgd geweest dat hij niet mooi zou komen te liggen omdat het grafje niet ruim genoeg zou blijken. Echter Toby paste precies en zonder forceren in zijn rustplaats op een mooie esthetische en voor ons gemoed bevredigende wijze. Zijn kopje begon al lichte tekenen van lijkstijfheid te vertonen en ik was derhalve opgelucht dat we al zo snel hadden gewerkt. We dekten zijn lichaam toe met zijn eigen handdoek na een paar laatste liefdevolle blikken. Daarna de wrede taak van het afdekken met de aarde. De eerste scheppen teder en gezamenlijk met ons tweetjes. De rest was werk. Koud en functioneel en het was vreselijk cru om op het laatst op de aarde te moeten staan om de grond in te klinken. Ik creëerde nog een klein heuveltje om Toby zijn exacte plek vast te leggen, die Marion de volgende dag weer egaliseerde om zijn begraafplaats te sieren met plantjes en bloeiende bloemen. Ergens rond die tijd, het was al na middernacht, keek ik omhoog en zag naast enkele sterren de heldere maan - bijna pal boven ons - afsteken tegen de halfbewolkte donkere hemel. Een passend en mooie gebaar. Dat gaf dan toch weer een plechtig tintje aan deze trieste gebeurtenis. Verslagen en vermoeid ruimden we de tuin zo goed mogelijk op en gingen uiteindelijk naar bed, waar we natuurlijk de prooi van onze emoties werden. Veel geslapen hebben we die nacht niet. Wekenlang vond ik het idee dat ons 'hondenkind' daar in die koude aarde moest rusten terwijl wij de warmte van de woning en elkaar nog hadden vreselijk en onverkwikkelijk. Het voelde als verraad. Tot ik in een van mijn boeken las over het planten van een boom, gerelateerd aan het begraven van de pit van een vrucht. Toby's lichaam is nu in onze optiek als een pit. De dierbare herinnering aan hem is de virtuele boom die uit de plek van zijn graf voor ons groeit en ons voedt met de vruchten van ons gezamenlijk geluk.
Toby. Uit respect,
dankbaarheid en met innige liefde, voor altijd in ons hart gesloten en met
onze geest verbonden . |
|
In Memoriam >>>> |