Laatste 3 maandjes

Vorige pagina

Die avond zat ik vrij relaxed op de bank. Een overbekende oude vertrouwde Star-trek film had ik gestart om me zelf een comfortabel gevoel te geven en ik was content met het feit dat Toby eindelijk weer wat had gegeten. En dat de bloedafname bij de dierenarts een paar uur eerder in de namiddag vrij goed en soepel was verlopen. Het feit dat die kleine clown daarbij spelletjes had gedaan met 'ome dokter' hielp daarbij. Zelfs brokken nam hij van hem aan. De eerste weigerde Toby nog. Voor de volgende ging hij zelfs netjes liggen of deed een high-five met de arts. In de auto naar huis had hij redelijk wat mini-brokjes uit het proefzakje gegeten die we van de praktijk hadden ontvangen en die Marion hem onderweg beetje bij beetje voerde.

Thuis gekomen hebben we eerst zelf wat gegeten en vervolgens heb ik Toby nog uitgelaten. Rustig en niet ver hebben we nog één keer samen gewandeld. Een minuutje of vijftien á twintig. Wist ik veel dat het onze allerlaatste keer zijn, zo samen op pad. Onvergetelijk.

Marion vertrok voor haar naailes en lukte het ook mij Toby van het proefzakje wat te voeren door de brokjes als een spelletje op zijn pootjes te leggen. Ook van het vlees van die middag dat hij eerder geweigerd had, at Toby met enige moeite nog een aantal stukken uit mijn hand.
Genoeg voor vandaag. Hij had weer wat gegeten, gedronken, gelopen en zijn behoefte gedaan en morgen zouden we weer verder zien. Dat was de laatste dagen steeds mijn devies. Morgen zien we weer verder. Vandaag is het weer goed gegaan. Ik vreesde die volgende onzekere dag steeds opnieuw net zoals ik de bijna afgelopen oude dag loofde. Slechts gescheiden door een waanzinnig kort moment van slaap. Slapen zonder Toby aan mijn voeteneind want die bleef de laatste paar dagen op de bank slapen.

Terwijl ik teevee keek, aaide en streelde ik dat lekkere zacht harige en vertrouwde lijfje dat vlak naast me op de bank lag. Toby vond het blijkbaar zo lekker dat hij uiteindelijk op zijn rugje ging liggen. En ik krauwde zijn borstje, zijn buikje en aan de binnenkant zijn beentjes. 'Hier voel ik me veilig' moet zijn laatste positieve gedachte zijn geweest. Ik zal het mijn resterende leven lang koesteren als een laatste geschenk van onze dierbare vriend.
Het duurde niet lang dat hemelse moment. Daarna ging het mis. Toby werd nu toenemend onrustig en misselijk en het ging van kwaad naar erger. Na een korte tijd belde ik Marion naar huis om haar de onvermijdelijke beslissing te laten uitspreken. Nauwelijks 2 uur later verliet ons liefste 'hondenkind' het leven. Door ons eigen toedoen, doch vanwege zijn slechte gezondheid en huidige lijden onvermijdelijk. Maar daarom niet minder een mokerslag.....

Inmiddels waren we van de dierenarts in Belgie overgestapt naar een dierenarts in Munstergeleen. Niet alleen was deze op veel kortere afstand van ons vandaan maar deze zou ook thuis komen indien dit op het laatste ogenblik noodzakelijk was.
Welke gruwelijke speling van het lot zorgde ervoor dat toen wij die vreselijke beslissing moesten nemen, de arts geen dienst had en wij met onze lijdende kleine man helemaal de weg naar Chevremont moest maken om hem te laten inslapen.

…..3 Maandjes eerder....


Toen ik die namiddag thuis kwam, werd ik al bij de voordeur verrast door een verontruste Marion met de mededeling dat Toby niet mee wilde lopen bij het uitgaan. Natuurlijk wilde ik dat niet waar hebben en nam eigenmachtig de lijn ter hand en ging meteen met Toby op pad. Inderdaad liet hij een paar aarzelingen zien maar daarna hebben we een kort maar leuk rondje gemaakt, waarbij zijn jachtinstinct en een sprintje mijn grootste ongerustheid wegnam.
De volgende ochtend echter wilde onze hondenzoon opeens ook zijn brokken niet eten. Dat is bij hem zeker geen goed teken. Voor de rest zag hij er niet ziek uit.
Maar ik herinnerde me dat hij de laatste paar dagen weer regelmatig zijn onderlijfje likte. Misschien toch een urineweg infectie misschien? Op zijn kussen zagen we enkele drupjes liggen. Dus namen we hem met grote weerzin mee naar de dierenarts. Weerzin, omdat hij daar altijd een vreselijke hekel aan had en wij dus ook want we wilden ons hondje natuurlijk liever gezond zien. Daarnaast was het zijn verjaardag en wij beiden hadden samen verlof.

Het dierenarts bezoek was een worsteling van jewelste. Er werd bloed getrokken en urine afgenomen en de conclusie was dat er waarschijnlijk iets aan zijn nieren schortte. Nu waren we toch wel hevig ongerust.Een paar dagen daarna bevestigde het labonderzoek wat de arts vermoedde. Ernstig chronisch nierfalen. Ze was geschrokken van de waarden. Deze ziekte is uiteindelijk fataal. Nu waren we echt diep geschokt wetende dat onze liefste vriend nimmer oud zou worden.
Paco, de hond van Marion haar broer had eenzelfde diagnose slechts 2 dagen overleefd.
We kregen speciaal voer mee voor zijn nieren want vanaf nu af aan mocht hij niet te veel eiwit en absoluut zo weinig mogelijk fosfor via zijn voeding krijgen. Na dit twee weken te hebben gevoerd werd er opnieuw bloed genomen. Tot ons grote geluk waren de bloedwaarden significant gedaald. Hoewel nog steeds afwijkend en dat zou ook nooit meer normaal kunnen worden.

Nog 3 maanden zou hij nog ons bij zijn. Drie heerlijke, veel te korte, kommervolle maanden.

Toby bloeide snel weer op. Af en toe had hij duidelijk een mindere dag, maar dat was meestal maar van kortere duur. Hoewel we nauwelijks nog echt lange wandelingen van meer dan een uur hebben gedaan, namen we hem toch regelmatig mee naar het heuvelland. Op de grasvelden ging Toby regelmatig uit zijn bol. Eerst ergens intensief aan ruiken, dan ter plekke in de geur rollen – gelukkig steeds op droge plekken en niet in de vlaaien - en dan een naar ons toe, uitdagende spiraalvormige sprint trekken. Ik achter hem aan en je zag de pret gewoon uit zijn ogen stralen. In die instinctmatige zaken werd hij zelfs meer gedreven dan ooit. Op zijn rug in geur draaien, het graven naar muizen in holletjes. Het thuiskomen en dan ons uitdagen met een plastic flesje of speeltje. In de tuin achter de kikkers aan schieten zou gauw we de tuindeuren openden. Ook het bij de avondwandelingen onder de wagens in de buurt snuffelen en jagen naar klein wild werd nog intenser. En niet te vergeten het speurwerk bij de hondenschool. Daar was hij nu zowel fanatiek in zijn start en uitstekend in zijn resultaten waar hij voorheen altijd 'last' had van een 'dubbele agenda'. We waren absoluut verbaasd en verheugd hierover. Achteraf bezien zien we deze periode als een geschenk van Toby aan ons. Nog een korte periode alles uit dat zieke lijfje persen wat er in zat. We zijn zelfs nog met hem een paar dagen naar Zeeland op vakantie geweest. Daar deed hij het ook uitstekend. net als tijdens die zeer warme dagen die daar op volgden.

Hij sliep nu elke dag - behalve in zijn laatste week - op het voeteneinde van ons bed, zelfs in die super warme nachten in augustus toen wij beneden in de woonkamer ons tijdelijk bedje hadden opgemaakt om met openstaande tuindeuren en ramen nog een beetje verkoeling op te pikken. En meneer lag boven op bed waar het zeker nog een paar graadjes warmer was.
 

De laatste 2 weken werd het eten langzaam problematischer en we moesten variëren en kunst en vliegwerk uithalen om er voor te zorgen dat hij zijn voer nam. Nu begonnen ook andere symptomen op te spelen zoals een bloeding in zijn oog. Op zijn allerlaatste dag bij ons besloten we in overleg met de dierenarts nog eens bloed af te nemen en te kijken hoe het verder zou moeten.

 

lees hier verder Afscheid >>>

 

Vorige pagina  

TOP