|
De
Vagebond |
|
Vorige pagina |
''De
Vagebond' is een hondenschool in Stein voor opvoeding,
opleiding en gedrag. Ze doen van alles met honden, van puppy cursus via Agility, Obedience, Agidience®, Speuren, Detectie, Flyball en Treibbal.
In 2005 hebben we Toby aangemeld bij Jo Rossell de eigenaar van 'De
Vagebond' vanwege speurlessen. Toby was altijd met zijn neus aan de grond
bezig en daar wilden we graag wat sturing aan geven. We waren elders al
eens gestart met speuren bij een andere hondenschool toen Toby nog pas 2
jaar oud was, maar helaas konden die mensen de cursus niet voortzetten.
Vooraf moesten we een klein examen afleggen om te zien of Toby (en/of wij)
geschikt waren en of hij graag wilde werken met zijn neus. Dat verliep
prima. En vanaf dat ogenblik was Toby een Vagebond. Zo noemde we alle
honden van de speurgroep maar ook alle trainers van de hondenschool.
Vagebonden. Tot op de dag vlak voor Toby's overlijden hebben we gespeurd met
hem. |
|
Marion en Toby speuren. Jo volgt oplettend.
|
Speuren was destijds nog een
vrij nieuwe cursus bij de school van Jo Rossell. Maar geleidelijk
ontwikkelde hij steeds meer affiniteit, kennis en inzicht met deze
hondensport. Hij ontdekte meer en meer wat voor een zware maar ook
belonende inspanning het gericht speuren voor deze dieren was en hoe het
de band met hond en begeleider kon versterken.
In het begin heette de les nog Funtrailen. Hierbij liep de trainer weg om
het spoor uit te zetten en zich te verbergen en wij moesten dan om beurten
proberen hem te vinden met behulp van een geurvoorwerp. Communiceren ging
met een Portofoon. Via dat apparaat melde je dan steeds hoe je route liep
en of je rechts of links af was gegaan of rechtdoor. Zo kon iedereen, ook
als hij fout liep, toch naar de sporenloper gegidst worden. |
|
'Altijd positief afsluiten'
was het motto. En altijd belonen. Een feestje bouwen, vocaal en met
voer of een speeltje ter stimulatie van je trouwe viervoeter.
Elke les was je met een team van ongeveer 5 personen met hun honden. De
mensen die niet aan de beurt waren liepen een eindje achter de werkende
hond en begeleider aan. Dat was niet alleen maar gezellig, de honden waren
eigenlijk ook steeds bezig met het spoor van de actieve kandidaat. Na
afloop van de les waarbij iedereen minimaal 2 maal moest zoeken, waren de
honden dan ook vaak kapot moe. Ook wij 'baasjes' waren dan meestal wel
voldaan moe. Tenslotte liep je toch een dik uurtje of twee achter je
hondje aan. Daarbij kwam de inspanning van de lijn handling, het lezen van
je hond en ook wel een portie gedrevenheid en zenuwen om een goed
resultaat neer te zetten. |
|
Theoretisch werden we ook
bijgeschoold. Hoe werkt de neus van de hond? Welke signalen geeft hij af?
Hoe werk je met de lijn zonder de hond te storen in zijn werk? Leer hem te
vertrouwen!! Hoe werkt geur? Wat doet de wind, de vochtigheid, de
temperatuur en de ondergrond met het spoor? Op welke wijze bied je het
geurvoorwerp aan? En nog veel, veel meer.
Ook de trainers moesten officiële examens afleggen om speurlessen te
kunnen geven. En geleidelijk kwamen ze steeds op een hoger niveau en
werd funtrailen gestopt en werd begonnen met mantrailen.
Nu moesten de honden die niet aan de beurt waren wachten in de auto.
Telkens een van de hondenbezitters liep van nu af aan een spoor voor een
andere hond. Vanaf dat moment ging de trainer meelopen met de begeleider
wiens |
Toby aan de vanille
|
|
hond moest speuren en
kon er meteen ter plekke en ook achteraf geïnstrueerd en geëvalueerd
worden. Later legden we de sporen vast met een Appje op de mobiele
telefoon. Nu kwamen er speurlessen in diverse categorieën. Elk met hun
eigen moeilijkheids level.
Je had Urban wat speuren in de wijk betekende. Rural waar je in de natuur
speurde. Water, waarbij je met hond door of in water moest zoeken.
Level-Detectie, wat zoeken naar een vaste geur betekende, zoals
in ons geval walnoot, daarna gember en tenslotte vanille. Dan had je Building-Search, waarbij je mensen in een gebouw moest vinden.
De laatste twee waren dus meestal indoor. Tenslotte hebben we nog
Area-Search gedaan. Dan zocht je naar personen op een begrensde
oppervlakte buiten.
Om een bepaald gevorderd level te halen werd er bij sommige categorieën
dubbel blind gespeurd. Ook de trainer wist dan niet waarheen de
sporenloper gelopen was. Je had een beperkte tijd om de klus te klaren.
Heel (in)spannend!!!
Voor elk behaalde level kreeg je een kraaltje in de kleur van de
betreffende categorie en wanneer je het hoogste level had bereikt dan
kreeg je daarvoor een bedeltje. Onze Toby haalde (soms met een kleine
knipoogje) 2 bruine kraaltjes voor Area-Search, 2 groene kraaltjes Rural,
3 rode kraaltjes Urban en een wit Bedeltje voor Level-Detectie en 2 zwarte
kralen voor Building-Search.
In 2019 werd het MTC ingevoerd. De Mantrail-Challenge. Hierbij moest je
met een team met 3 begeleiders en hun honden diverse opdrachten uitwerken
die door de Vagebonden in scène werden gezet. Alsof je bij de politie
werkte kreeg je een opdracht, en een beperkte tijd. Bijvoorbeeld een
ontvoering waarbij je de personen en de dader moest opsporen aan de hand
van een paar regels informatie. Zo kon je punten sprokkelen al naar gelang
je beter je opdracht geheel of gedeeltelijk tot een goed einde bracht. Met
die punten per team werd er dan een competitie gevormd. Hart-stik-ke leuk.
De trainers / instructeurs waren allen geweldig. Super met de honden en
goed in hun uitleg naar ons toe. Altijd prima van Humeur. Uitstekend in hun
kennis en lezen van de dieren. Uiteindelijk na wat wisselingen in de
bezetting waren er 4 trainers waar we constant mee op les waren. Bij deze
wil ik ze random allen even noemen en mijn complimenten naar ze
uitspreken. Te weten; Jo, Marcel G, Mark, Marcel H. Dank jullie zeer,
kerels.
Ik wil een ieder die
met zijn hond wil werken op het hart drukken dit ook werkelijk te doen. En
de hondenschool Vagebond wil ik bij deze van harte aanprijzen.
Gezien Toby's enthousiaste reactie bij het aanrijden van elke speurles was
hij
beslist de zelfde mening toegedaan. |