Welkom op johnnellen.nl ..Toby

Ieder mens heeft zijn eigenaardigheden en iedere hond ook. Zaken die opvallen omdat je ze alleen bij je eigen viervoeter ziet en nergens anders. Toby had er dus ook een aantal die ik hieronder zal beschrijven.

Toby is een kooikerhond en dat zijn jachthonden en hoewel hij er misschien meer uitzag dan een schoothond dan een jager, was hij dat laatste in hart en nieren. Als het klein was en het bewoog dan was het prooi. Meestal was de geur al genoeg. Het maakte niet uit of het mol, muis, kat, buizerd, kraai, eend, marter of eekhoorn was en zelfs als het zo 'klein' was als een haas. Die ene haas die was niet veel kleiner dan Toby en toch ging hij er als een 'haas' achteraan. In volle vaart ging hij in de achtervolging en beiden galoppeerden in de hoogste versnelling over de akker richting de drukke weg. Als je in het veld denkt dat 250 meter een veilige afstand is naar het asfalt, dan geloof je je eigen ogen niet, als je ziet hoe snel die beesten dat stuk kunnen overbruggen. Lang leve de hazen dat ze onder het rennen haakse bochten slaan. Een 5-tal meter voor de levensgevaarlijke oversteek kwam de betreffende langoor op dat glorieuze idee. Gelukkig, want ik had geen stembanden meer over en mijn zenuwkostuum was ook versleten. En al dat geschreeuw draagt toch alleen maar bij tot meer opwinding bij de hond. Dus ging dat sneltreintje van twee weer richting het veld en kort daarop verloor ik ze uit zicht. Toen ik mijn snuffelende hondje even later terugvond op de hondenweide, was de 'prooi' nergens meer te zien. Toby was met vlagen zeer snel maar hazen hebben een toch een streepje voor.

Een kleinere maar veelvuldiger voorkomende prooi waren de muizen. Daar heb je slimme exemplaren van en minder slimme. Een ontmoeting met de slimme muizen kan ik de lezer niet onthouden. Toby had tijdens de wandeling een muizenholletje gevonden dat 'hot' was. Daarin rook het dus actueel naar verse muis. Mijn hondje begint dus meteen het holletje uit te graven. Zo gauw het gat wat groter is steekt hij zijn hele kop er tot aan de ogen in. Onderwijl briesende, snuivende en blazende geluiden makend. Dan weer graven en hup opnieuw de neus vooruit met de hele kop zover in dat gat als het maar kan. Ik zat me dat tafereeltje zo aan te kijken toen ik plots zo'n 30 cm links van het bewuste holletje waar Toby tot aan zijn oren in zat, een piepklein muisje uit een ander holletje aan de oppervlakte kwam. Het liep voorbij aan mijn snuivende en knorrende hondje en dook, op ongeveer de zelfde afstand aan de rechterkant van Toby via een ander holletje, weer de grond in. Daarna kwam nummer muis nummer 2 en die deed precies het zelfde trucje. En jawel, ook muis nr. 3 maakte een zelfde risicovolle wandeling. Om je kapot te lachen. Daarna heb ik Toby maar snel weggetrokken. Stel je voor, dat hij zou opkijken net wanneer de 4e stuntmuis aan zijn kunstje begon. Dat zou wel sneu zijn.

effe graave wah

Muizen hebben ook domme kameraden. Nadat op de hondenweide na een lange periode weer eens het gras werd gemaaid – en dat stond soms wel een meter hoog – waanden deze de muizen daar zich nog steeds beschermd. Ze werden duidelijk minder voorzichtig. Op een dag liepen we bekenden met een hond en een kat tegen het lijf. De eigenaar van de twee dieren vertelde ons trots dat sinds het maaien van het hoge gras, haar kat binnen een week al twee keer een muis had gevangen en thuis had gebracht. Nauwelijks een weekje later bij de volgende ontmoeting met deze mensen konden wij pochen dat onze hond binnen 5 dagen al 5 muizen had gevangen.... en vermoord.

Eenmaal een muis gevangen dan was het hek van de dam. Toby kon daarna zo fanatiek worden met het uitgraven van een

still under construction