Mogelijk dat U in de nabije toekomst met enige verbazing of zelfs ontsteltenis, het gedrag van Uw partner zult aanschouwen. In ieder geval als het subject van die naderende verwondering tot de categorie der menselijke mannetjesexemplaren behoort.
Het WK staat namelijk voor de deur. Op de door Quizzen, Idols en de Bold and Bijoetivoel geteisterde beeldschermen van Uw favoriete hang- en ligruimte zal dan hoofdzakelijk een zogenaamde herensport tentoon gesteld worden. Het betreft hier de edele kunst van het Voetbal. In het heersende jargon van uw plaatselijke koeterwaals aangeduid met de term Foebaluh.
Het gedrag van het door U afwisselend verguisde en getolereerde voortplantingshuisdier word tijdens de uitzendingen van het WK zo voorspelbaar dat U in de betreffende periode geen hoofdpijn zult hoeven te simuleren.
Dit kan overigens ernstig veranderen na afloop van de sportuitzending. Een en ander is sterk afhankelijk van de prestaties van de houders van hetzelfde nationale identificatiebewijs als die waar ook Uw partner een exemplaar van met zich rond zeult. Controleert U voor aanvang van een uitzending ter voorbereiding nog even snel zijn papieren.
Over het algemeen is de houding van de Y-chromosoom dragende toeschouwer er een van apathie en plantaardige aandacht  voor het beeldscherm. Het doet er niet toe of dit onderdeel via elektronen, plasmadeeltjes of vloeibare kristallen word aangedreven.
Plotselinge uitbarstingen van vreugde, agressie of ergernis zijn geen vreemd verschijnsel. De naaste omgeving wordt volledig genegeerd en alleen alcoholische versnaperingen ontsnappen niet aan de aandacht.
Wilt U in de tussentijd toch even het onderwerp van de algemene belangstelling worden, loop dan gerust even voor de TV langs. Vergeet daarbij niet een helm op te zetten. Ook het bezitten van een olifantenhuid strekt tot aanbeveling.

 Voor de vrouw, de leek of de ongeïnteresseerde toeschouwer voltrekt zich op het beeldscherm tijdens de WK uitzendingen een meer of minder saaie strijd tussen twee teams die officieel ook wel als wedstrijd kan worden geclassificeerd. Oppervlakkig gezien bewegen 25 gekleurde mannetjes en een witte lederen kogel ietwat willekeurig over een groene akker heen en weer.
Graag geef ik gratis wat informatie om Uw irritatie over deze schijnbare onlogische acties om te buigen in een meer berustende houding van onbegrip.

 De voornoemde groene akker is het speelveld. Het speelveld wordt ziekelijk nauwkeurig afgebakend door onnatuurlijk strakke witte lijnen. Deze lijnen – de grenzen, zeg maar- worden bewaakt door kerels in zwarte pakken. Je kunt ze vergelijken met beambten van de IND. De witte kogel, die we in het vervolg van dit relaas aanduiden met ‘de bal’, is de vreemdeling. Hij mag niet over de grens komen. Grensovertreding worden meteen geregistreerd door de mannen in het zwart die daarop onmiddellijk reageren door gevaarlijk met een gekleurd vlaggetje te gaan wapperen.
Op het speelveld mag alleen gras groeien. Toch is het geen spel voor koeien. Die heeft men vervangen door ezels. Elf ezels vormen een team. Tien van hen lopen constant kris kras over het hele veld en schoppen om beurten zacht, hard of loeihard tegen de arme bal. Het lijkt wel of ze het witte ding over de grenzen willen trappen. Dat komt misschien omdat ze bijna allemaal zelf ook buiten de grenzen van hun eigen land werken. Wie weet?
Aan de twee korte kanten van het speelveld staat een groot kozijn. Daarin hangt een soort van overmaats gordijn. De overgebleven ezel van elk team bewaakt het gordijn. Hij is zonder meer de meest luie medewerker van het hele team. Het enige wat hij hoeft te doen, is ervoor te zorgen, dat het gordijn niet vies wordt, doordat bijvoorbeeld de bal er tegen aan vliegt. Ook is hij de enige die de bal met de handen mag aanraken. Alle anderen mogen alleen hun voeten gebruiken en soms het hoofd. Maar niet om te denken.
Denken doet niet alleen veel pijn maar wordt ook nog eens bestraft door de trainer. Hij is de baas van het team en mag niet meedoen op de groene akker. Toch plukt hij er alle vruchten van, totdat het team gaat denken en dan moet hij vertrekken.

Elk team word aangemoedigd door een koor, dat bestaat uit een horde wilden. Men noemt ze supporters en ze worden in bio-industrieachtige hokjes gestopt die om het speelveld zijn gebouwd. De tribunes. Tijdens de wedstrijd zingen zij hun favoriete team toe en schelden ze de scheidsrechter uit. Deze laatste is de baas van de grensbewakers en hij mag vrij over het veld rondlopen.
De woordenschat van de supporters is vrij beperkt. De meeste woorden die ze kennen beginnen met een H, zoals Hoi, hoi, hoi en Hup, Holland, Hup en Hi, ha, hondenlu…..
Na vijfenveertig minuten is men een beetje moe en gaat elk team een kwartiertje rusten. De uitgebluste spelers worden opgelapt met behulp van ‘Annabole Stereowieden’. Spreek uit als ‘thee’.  In diezelfde tijd maakt de bij U aan de beeldbuiskijkers gekluisterde en inwonende huisvuilfabrikant van de gelegenheid gebruik om zich visueel maar niet geestelijk los te rukken van het Tv-toestel. De inmiddels genuttigde alcoholische versterkingen worden vervolgens aselect over en naast de rand van uw WC bril verdeeld. Dit vermoeiende ritueel duurt ongeveer 15 minuten en daarna kan het spel worden vervolgd.

Gedurende de wedstrijd kan het incidenteel gebeuren dat de bal per ongeluk tegen een van de twee gordijnen aan vliegt. Er treden dan enkele vreemde processen in werking. De leden van het team die het gordijn van de tegenstander vuil hebben gemaakt proberen zich langer te maken door de armen uit te strekken naar de hemel. Bovendien beginnen die spelers als dollemannen naar de hoofdschuldige te rennen. Waarschijnlijk om hem te beschermen botsen ze tegen hem op en eindigen in een schijnbaar onontwarbare kluwen. Het andere team daarentegen probeert zich breder te maken door te handen in de heup te planten en daarbij worden ze meestal flink uitgescholden door de luie collega onder het kozijn. Een van de twee koren op de tribune vertoont grote blijdschap alsof ze allemaal familie zijn van de stomerij die de gordijnen mag schoonmaken. Het ander koor kijkt echter buitengewoon treurig  alsof zij voor de kosten moeten opdraaien.

Dan is er nog wat informatie over die grote bijrolspeler op het veld. De scheidsrechter. Het is een beetje een zielig figuur want hij mag nooit aan de bal komen van de andere teams. Om te voorkomen dat hij zich verveeld heeft men de arme man uitgerust met een kleine fluit en kleurprenten.
Ondanks zijn muziekinstrument is deze ‘voor spek en bonen’ figuur bepaald niet muzikaal. De spelers ergeren zich meestal dermate aan zijn onritmische riedels en trillers dat ze het schoppen van de bal vaak voor korte tijd staken. Een enkele keer – voornamelijk tijdens het gratis uitdelen van de gekleurde plaatjes – raken sommige spelers zelfs zodanig uit hun concentratie en humeur dat zij het voor gezien houden en in de richting van de tribunes lopen en niet meer worden gezien.

 Als het spelletje klaar is worden de twee koren vrijgelaten. Deze kunnen van het spel maar niet genoeg krijgen en bij gebrek aan leren kogels worden deelnemers uit het andere koor hiervoor misbruikt. Dat gaat niet altijd volgens de bovenstaande regels maar blauwe mannetjes op paarden kloppen dan met stokjes op de hoofdjes van die koorleden die het nog niet helemaal onder de knie hebben. Tenslotte gaat iedereen ontevreden naar huis en ook de kijkers achter hun toestel komen langzaam weer tot leven.