Logboek ‘KERKLABATR’, sterdatum  1111-11-3. Zoals gewoontegetrouw drijft de ‘KERKLABATR’ kris kras, om niet te zeggen stuurloos door het lege heelal. Overbodig om te vertellen dat de situatie aan boord wederom verre van rooskleurig is. Nog steeds is er, na het vertrek van Jean-Luc Mertens geen nieuwe commandant aangewezen door het sterrenvloot commando. Dus wordt er voor de zoveelste keer een ruimtewerkvergadering gehouden om de situatie op een rijtje te zetten. Aldaar roept iedereen maar wat door en over elkaar heen maar niemand luistert. Totdat Scotty v. Poppel met een idee op de proppen komt.

'Kunnen we geen reünie organiseren. Misschien weet een van de ouwe gezagvoerders een goeie koers.’, bromt de hoofdmecanicien.

‘Geen reünie organiseren kan iedereen.', meent Mr. Johnspock. 'De kunst is om er wel een te organiseren. De logische vraag rijst of we hun aanhang ook moeten uitnodigen en zo ja, wie betaald de drank.’

Verbolgen zegt Sonja of Nine, ‘Ik betaal alleen als mijn lieve ruimtemonster RAF ook mag komen.’

 Hierop ontbrandt weer een hevige discussie maar het slot van het liedje is dat naar alle ex-bemanningsleden een space-e-mailtje wordt gestuurd. Bovendien wordt koers gezet naar Delta Panninga V dat toevallig net om de hoek ligt en waar oud-gezagvoerder Marcel T. Kirk over de plaatselijke sterrenvloot-cadetten tiranniek de wiskundige scepter zwaait.

( De 1e LUS BEGINT........)

Delta Panninga V. Sterdatum  1111-11-4. Op zijn studiekamer aan boord van het koloniale ruimtestation ‘Fermat-1’ zit voormalig kapitein Marcel T. Kirk boven een stapel wiskundige formules. Zijn hersencellen werken op volle toeren. Alle twee. Hij is net bezig met het opzetten van een ingewikkelde statistische these. De these die de geschiedenis in moet gaan als het ‘causale vermoeden van Marcel’ is een uiterst geraffineerd werkstuk over oorzaak en gevolg. Hij wordt tot nu toe slechts door de auteur begrepen en verhaalt over de mogelijkheid om aan de hand van eenvoudige macrokosmische parameters een voorspelling te doen van de toekomst op basis van de ‘goedgeluk-algebra’.  Deze wiskunstige macrokosmische paramaters vertonen congruentie met de status van submoleculaire kwanta in de zogenoemde nultijd. Het oscillerend ritme van de nultijd bepaald dat slechts extreem weinige...etcetera ,etcetera en enzovoorts.

Marcel T. Kirk voelt dat zijn these de voleinding nadert maar hij mist een aanknopingspunt die de berekening kan initialiseren en als calibrator kan dienen. Vanuit zijn ooghoek bemerkt hij op zijn terminal het signaal van een binnenkomende space-e-mail. Half Automatisch en geholpen door de spierkracht maar zonder zijn aandacht voor de these te verliezen opent hij het bericht dat afkomstig is van de ‘KERKLABATR’. Daar...  ‘KERKLABATR’. Plots gaat het grote licht onder zijn hersenpan op maximale sterkte. Hijzelf kan het onderwerp van de causale berekening zijn. Hij zal dan de ‘KERKLABATR’ als initialiserend object in de berekening invoegen. Dat is tenminste een factor waarvan hij het resultaat kan controleren.......

Vele uren later zijn de ingewikkelde berekeningen eindelijk volbracht. Het resultaat is ongelooflijk. Opnieuw rekent hij alles door. En opnieuw. Steeds weer komt onze geleerde ex-gezagvoerder tot dezelfde verbijsterende conclusie: het einde van de ‘KERKLABATR’ is onlosmakelijk verbonden met het einde van Marcel T. Kirk. De oorzaak ligt vermoedelijk bij het niet goed functioneren van de aandrijving maar hoe een en ander met zijn eigen persoontje in verband kan worden gebracht is hem volkomen onduidelijk. Als hij deze klap eindelijk enigszins te boven gekomen is, komt hij in actie en neemt contact op met het schip via de subspace-communicator. Enige tijd later komt het gammele scheepje in een orbit en laat hij zich aan boord transporteren.

In de transporteurkamer begroet een verwarde Scotty zijn lijkbleke gezagvoerende ex. ‘Dag, burger Marcel Kirk’, zegt hij afwezig. Zijn handen vliegen druk over het toetsenbord terwijl hij intensief op zijn console tuurt. ‘Merkwaardig, zoiets heb ik werkelijk nog nooit gezien. En ik heb me toch wat afgereisd in het heelal’, peinst de hoofdwerktuigkundige hardop. Hij wenkt de ex-gezagvoerder om een blik op zijn instrumenten te werpen. ‘Ik lees hier een gigantische Tachyonen ontlading af net op het moment dat je aan boord wordt gebeamd. En de computer geeft aan dat we al vanaf stertijd 1111–11-4 regelmatig vlagen van tachyonstormen over ons heen krijgen.’

 ‘Mmm tachyonen', mijmert Marcel T. Kirk. ‘Dat zijn elementaire tijdsdeeltjes. Die komen toch normaal gesproken alleen vrij bij ingestorte sterren onder invloed van de zwaartekracht.’

‘En..’, antwoordt Scotty v. Poppel, ‘..in het inwendige van iedere actieve warp ruimte-aandrijving zoals op ons schip. Maar daar worden ze in de kiem gesmoord door een `Rollenkeuk-krachtveld`. Dat absorbeert tachionen fantastisch. Dit moet ik absoluut aan Mr. Johnspock zeggen. Die heeft hier namelijk tijdelijk ..euh niet de leiding.’

De nog steeds nerveuze en doodsbleke Marcel Kirk zegt, ‘Hmm..Ja.Ja. doe maar. lk ga met je mee. Ik heb iets te vertellen dat nog veel belangrijker is.’ Beide Mannen rennen naar de brug. En beide vragen ze zich af waarom de ander zo’n haast heeft. Tegelijkertijd arriveren ze op de brug waar een verbaasde Mr. Johnspock en Sonja of Nine de twee spurtende mannen zien binnenstuiven.

Scotty v. Poppel die over een extra paar longen moet beschikken blaast als eerste van de toren: ‘Mr. Johnspock. Puf,... Ik heb net een gigantische Tachyonen ontlading waargenomen puf, puf,... De oorzaak is onbekend. We moeten er rekening mee houden dat onze apparatuur in de problemen kan komen. Voornamelijk de aandrijving is op dit punt erg gevoelig. Puf,... We moeten absoluut...’

Ongeduldig valt Marcel Kirk zijn voormalige oppertechneut in de reden. ‘Beste Mr. Johnspock’, hijgt hij. ‘Ik heb theoretische redenen om te veronderstellen dat dit schip op het punt staat een ramp te ondergaan. Sta mij daarom toe om de aandrijving te controleren.’

De onwetende Mr. Johnspock zit helemaal niet verlegen om de bemoeienis van zijn ex en antwoordt, ‘BURGER Kirk. Wij ondergaan geen ramp, maar zijn er zelf een. Ik sta je niks toe en bovendien zou ik liever zien dat jij met jouw dorstige staat van dienst een fikse bijdrage levert aan de reunie-kas.’

Scotty v. Poppel meent ook een duit in de zak te moeten doen. ‘Mr. Johnspock heeft volkomen gelijk. Bovendien zijn het mijn motoren. Ik ben ermee vertrouwd en als iemand ze controleert dan ben ik het wel.’

Dat is het sein waarop Sonja of Nine in lachen uitbarst en schatert, ‘Daarom liggen we de halve tijd stil. De enige motoren waar jij mee vertrouwt bent zijn die van  jouw vakantieruimteschip.’

En terwijl drie bemanningsleden en een burger elkaar verbaal het hoofd beginnen in te slaan en steeds luider en bozer naar mekaar schreeuwen en schelden bemerken ze niet dat ze het ruimtestation ‘Fermat-1’ met rasse schreden naderen. ‘Botsingalarm, botsingalarm, botsingalarm’ galmt de mechanische stem van de navigatiecomputer en mengt zich zo onopvallend in de reeds onoverzichtelijke kakofonie van menselijke scheldwoorden, kreten en verwijten die onze vier heethoofden produceren. Het is Sonja of Nine die het eerste het botsingsalarm bemerkt in de chaos op de brug. Ze roept gedecideerd doch keihard om stilte, zoals alleen een vrouw dat uit volle borst kan. Geschrokken houdt de rest zijn mond en alleen de onmenselijke robot stem dreunt voort. ‘Botsingalarm, botsingalarm…’ Doch het is reeds te laat. Op het scherm wordt het zeer dichtbije ruimstestation snel groter en groter.

‘Aaaahhh’, gilt Mr. Johnspock, ‘Mijn carriere.’

‘Oooooo..‘, schreeuwt Scotty, ‘Ik wil nog op vakantie.’

‘Shit neee’, roept Marcel T. Kirk, ‘daar gaat mijn 'vermoeden van Marcel'’

‘Raffie’, snikt Sonja of Nine.

KABOEM. Met een oorverdovend gekraak vliegt de ‘KERKLABATR’ te pletter op de ‘Fermat-1’. Jammer genoeg is hier niks van te horen daar in de lege ruimte geluidsgolven zich niet kunnen voortplanten.

(De 2e LUS BEGINT........)

Voorzichtig knipperend maken onze trouwe ruimtevaarders de ogen open. Stuk voor stuk verwachten ze in het ‘hiernamaals’ te zijn, behalve Mr. Johnspock. Die gelooft in het `logischnogmaals` want hij komt van de planeet Vulcannellus.

‘Lieve hemel’, roept Sonja of Nine ontzet, wanneer ze als eerste de puntorige satanachtige kop van Mr. Johnspock ontwaard en daarachter rookpluimen. Die zijn afkomstig van Scotty, die in zijn laatste ogenblik nog razendsnel een sigaretje heeft opgestoken. ‘Ik ben in de hel. Ik zie de duivel en rook. Ik snap het niet. Zo’n lief meisje als ik had toch zeker een beter lot verdiend. Of zou dit de straf zijn voor teveel InterPink SpacePop.’

Sarcastisch antwoordt Scotty v.Poppel, ‘We zijn niet in de hel. Ik ben bang dat het nog veel erger is, We zijn nog altijd aan boord van de KERKLABATR. Hoewel ik duidelijk met alle twee mijn ogen heb gezien dat we tegen het ruimtestation zijn opgebotst. Ik was al bang dat ik niet meer zou kunnen meelopen op de intergalactisch 44-daagse te Nova Maegen. Dan was ik mooi mijn inschrijfgeld kwijt geweest.’

‘Och, ik heb altijd al eens onsterfelijk willen zijn, dat heb je wel nodig als je in deze ruimtevloot carričre wil maken. Daarnaast heb ik thuis nog een half ruimtestaatslot liggen. Ik zou niet graag de volgende trekking gemist hebben’, meent Mr. Johnspock ietwat opschepperig en uit de hoogte.

Alleen Marcel T Kirk die duidelijk geen staatslot, inschrijfgeld of herinnering aan een popconcert te goed heeft, geeft zich niet over aan metafysische bespiegelingen. Zijn ex-analytische geest  is ondertussen in de databank op zoek naar gegevens die dit onverklaarbare fenomeen kunnen verklaren. Na enige tijd staakt hij plotsklaps zijn drukke activiteiten en staart met ontzette blik en grote ogen de anderen aan. Zijn mond staat wagenwijd open en hij blijft als bevroren staan gapen.

‘Zouden zijn batterijen op zijn’, fluistert Sonja of Nine in het oor van Mr. Johnspock.

‘Heeft iemand van jullie als een op de klok gekeken’, vraagt Marcel met hese stem als hij eindelijk uit zijn lethargie ontdooit.

‘Hij is te laat thuis voor het eten en nou krijgt ie ze op zijn flikker. Let maar op’, fluistert Scotty in het andere oor van Mr. Johnspock.

Deze neemt daarop het woord. ‘Beste ex-Captain. Als U huishoudelijke problemen ondervindt dan is dat niet onze schuld. Wij hebben nog meer te doen. We moeten dringend uitzoeken waarom de automatische navigatie geen uitwijkkoers heeft uitgezet waardoor we tegen het ruimtestation opvlogen. Daarnaast zou het handig zijn om te weten waarom we dit alles zonder kleerscheuren hebben overleefd en waar we ons nu bevinden.’

‘Ik kan het U allemaal haarfijn uitleggen’, zegt Marcel T. Kirk die zich heeft herstelt van de schok. Dan met bulderende stem. ‘We zijn namelijk terug gesprongen in de tijd.’

Nu is het de beurt aan de rest van de bemanning om verstijfd en met grote ogen te staren.

‘Ik zal het jullie bewijzen. Het is nu 1111-11-4 uur ruimtetijd volgens onze scheepsklok, zoals iedereen kan zien.’ Allemaal draaien ze hun verdoofde koppen naar de wandprojectie waar de tijd wordt afgebeeld en iedereen knikt bevestigend. Marcel T. Kirk vervolgt zijn betoog. ‘Op dit tijdstip was ik namelijk bezig om aan boord van de Fermat-1 aan mijn nieuwe these te werken. Als mijn tijdsprong idee klopt dan kan ik nu met mijn evenbeeld uit het ‘heden’ contact opnemen en praatten. Als Sonja of Nine verbinding zou willen maken met het ruimtestation dan kan Mr. Johnspock het logboek napluizen om te verifiëren of wij ons op dit moment op exact dezelfde positie en koers bevinden als de vorige keer op dit tijdstip. Scotty als jij in de tussentijd wilt controleren hoe het met de aandrijving staat en of we nog steeds last ondervinden van tachyonen dan ben ik je zeer erkentelijk.’

Alle wensen van de voormalige gezagvoerder worden uitgevoerd alsof hij het commando nooit uit handen heeft gegeven. De schok van de vreemde gebeurtenissen heeft elk greintje weerstand de kop in gedrukt. Dan komt de subspace-com verbinding met ‘Fermat-1’ tot stand. Zoals Marcel T. Kirk voorspelde verschijnt op het holoscherm het fronsende gelaat van, …Marcel T. Kirk. De man op het scherm doet zijn mond open om wat te zeggen maar sluit hem dan verbaasd weer met een klap. Hij kijkt eens indringend naar zijn evenbeeld aan boord van de ‘KERKLABATR’ en wrijft dan in zijn ogen. Opnieuw tuurt hij naar zijn eigen beeld en slaat dan verbaasd een hand voor zijn mond. Zijn blik dwaalt naar een leeg wijnglas aan zijn rechterhand. Dan pakt hij de fles op die ernaast staat en controleert aandachtig de verloopdatum op het etiket. Tenslotte richt hij hoofdschuddend zijn aandacht weer op zijn scherm en zegt vrolijk, ‘Hallo met mezelf.’

De Marcel aan boord van de ‘KERKLABATR’ heeft het ook even moeilijk maar antwoordt dan, ‘Goedendag Marcel hier spreekt je evenbeeld uit je eigen verleden tijd.’

De aangesprokene begint te lachen, ‘Hahaha. Dan ben ik dus jouw onevenbeeld uit het heden. Wat is dit? Een aflevering van bananasplit in space?'

‘Zo zou je het inderdaad kunnen noemen’, grapt de eerste Marcel. ‘Het is misschien allemaal wat makkelijker te volgen als we naar jou op het ruimtestation refereren als het ‘onevenbeeld’ terwijl ik hier op de ‘KERKLABATR’ als ‘evenbeeld’ dit verhaal zal uitzingen. Je bent midden in een ingewikkelde tijdlus terecht gekomen in een versie van ‘Lab in Space’. Maar wees gerust ik zal het je allemaal uitleggen.’ Het evenbeeld van Marcel neemt de tijd om aan zijn onevenbeeld uit te leggen wat er allemaal is gebeurd sinds hij zelf aan boord van het schip is gekomen. Hij verrast zijn tegenhanger met allerlei feiten en weetjes die alleen hij kan weten en overtuigd hem op die manier van de werkelijkheid. Tenslotte eindigt hij met, ‘...en daarom heb ik verbinding met jou opgenomen. Ten eerste om mijn vermoeden van een tijdlus te bevestigen en ten tweede om samen een oplossing aan te kunnen aandragen voor dit ongerief. Ik zal nu even mijn bemanningsleden… euh, ex-leden raadplegen om helemaal zeker van mijn zaak te zijn. Mr. Johnspock en Scotty, wat zijn jullie bevindingen?’

‘U heeft waarschijnlijk voor het eerst in uw carričre als gezagvoerder gelijk’, meent Mr. Johnspock cynisch. ‘Alleen jammer dat U nu niet meer in die functie fungeert. Zoals U voorspelde bevinden we ons volgens het logboek op exact dezelfde koers en coördinaten als gedurende de vorige keer op dit tijdstip.’

Scotty zegt, ‘En er worden volop tachyonen geconstateerd. De aandrijving is wel in bedrijf maar ze is dermate aangetast dat het haast onmogelijk is om het schip van koers te veranderen. Zelfs als we een botsing met Fermat-1 kunnen vermijden zullen we onherroepelijk neer storten op de planeet Panninga V.’

‘En dan begint weer een nieuwe tijdlus’, peinst het onevenbeeld van Marcel T. Kirk

‘Juist’, bevestigd het evenbeeld, ‘En daarom is het misschien verstandig om aan je aan boord te laten beamen.’

‘Hoezo, dat maakt toch geen verschil waar ik ben.’

‘Je bent duidelijk niet zo slim als ikzelf’, pocht het evenbeeld. ‘Wij Marcellen zijn de enigen in dit ondoorzichtige relaas die worden vermenigvuldigd in elke tijdlus die we doormaken.  Het volgende onevenbeeld zal op dezelfde stoel als waar jij op bivakkeert verschijnen. En ik weet niet hoe het met jou staat maar ik hou niet van mannen op mijn schoot. Zelfs niet als ze zo knap en intelligent zijn als mezelf.’

Als door een bij gestoken springt het onevenbeeld op uit zijn bureaustoel. ‘Ik blijf hier wel staan’, mompelt hij enigszins verlegen. ‘Maar we hebben nog steeds geen oplossing bedacht voor de crisis of de oorzaak ervan.’

Nu is het de tijd voor Sonja of Nine om zich in het ‘spiegelgesprek’ te mengen. ‘Mogelijk weet ik wat de oorzaak is. Ik heb laatst namelijk een artikel gelezen in de 'Magriet' over ‘tijdloze vrouwen’ en….' Kwaad schreeuwt ze, ‘Jullie hoeven niet zo met je ogen te draaien, wij vrouwen hebben ook recht op wetenschap.’ Van de aanwezigen durft al niemand meer de mond open te doen en dus vervolgt zij boos haar relaas. ‘In dat artikel stond dat als iemand ooit op de hoogte kwam van het verloop van de tijd dat je dan die tijd daardoor veranderde. Net zoals in de Kwantummechanica. Je kunt wel de plaats of de snelheid van een deeltje te weten komen maar niet beide. Wie een van de parameters vastlegt veranderd hierdoor automatisch de andere.’ Ze kijkt of iemand van de anderen daar wat op te zeggen heeft maar het blijft stil in het mannengezelschap. Aarzelend vervolgt ze, ‘Ik veronderstel dat toen Marcel T Kirk, de eerste, alaaf, ons space e-mailtje binnen kreeg en daardoor zijn ‘vermoeden van Marcel’ over het verloop van de tijd kon uitwerken, hij daarmee het tijdweefsel in beroering en door elkaar bracht. Met als gevolg de tijdlus. Deze gaat steeds in op het eerste moment dat hij zijn theorie begint uit te werken.’

‘Volgens mij kan dat heel goed kloppen, Sonja’, knikt Scotty van Poppel. ‘Ik heb namelijk eens iets in een tijdschrift over een wandelmeerdaagse gelezen. ‘Tijd voor Wandelingen’ was de titel als ik me goed herinner. Als we de fout ongedaan maken dan zal het tijdweefsel zich weer herstellen alsof er nooit iets vreemds is voorgevallen.’

De spiegelbeelden kijken elkaar via het scherm beduusd aan. ‘Heb jij ook het vermoeden dat we op het verkeerde maandblad geabonneerd zijn’, vraagt het onevenbeeld verbouwereerd.

Voordat de twee semi-geleerde ex-commandanten over de verbazing heen zijn komt het volgende bemanningslid met een wijsheid op de proppen. Mr. Johnspock zegt belerend, ‘Als we zorgen dat Marcel ons space e-mailtje niet kan ontvangen, dan kan hij ook zijn vermoeden niet uitwerken en dan zijn we misschien gered.’

‘Jaaaa, we formatteren de harde schijf van zijn computer’, roept Scotty enthousiast.

De twee spiegel-Marcellen ontsteken in een storm van protest. Het verlies van al hun kostbare gegevens en rapportcijfers krijgen ze echt niet over hun hart. Zelfs niet als hierdoor het heelal tot aan de nok toe met kopieën van henzelf uit oneindige tijdlussen zou worden gevuld.

‘We kunnen zijn modem onwerkzaam maken’, weet Sonja of Nine. ‘Via eigenschappen van het modem in apparaatbeheer van Windows 2250 kun je een vinkje zetten achter ‘uitschakelen in dit gebruikersprofiel’, en dan werkt die niet meer. Deze tip heb ik uit de 'Viva'.’

‘Een fantastisch idee Sonja’, roept het onevenbeeld en gaat meteen aan het werk.

Mr. Johnspock murmelt, ‘Nu snap ik pas waarom mijn nieuwe boek ‘Windows voor vergevorderden’ vol staat met breipatronen. Dit kan ik allemaal niet meer volgen.’

In bange maar ook hoopvolle afwachting van de volgende botsing van de ‘KERKLABATR’ met het ruimtestation ‘Fermat-1’ staren onze ruimtevrienden en vriendinnen naar het scherm. Is het met deze ingreep aan het modem gelukt het tijdsweefsel te herstellen, zodat de tijd weer zijn normale verloop zal krijgen of moeten zij de rest van hun oneindige leven doorbrengen in een nooit veranderende tijdlus met steeds meer Marcellen T. Kirk.? Twijfels en onzekerheden kwellen de bemanning. Dan voor de tweede keer vliegt de ‘KERKLABATR’ met een rotvaart tegen het ruimtestation aan. KABOEM.

Delta Panninga V. Sterdatum  1111-11-4. Op zijn studiekamer aan boord van het koloniale ruimtestation ‘Fermat-1’ zit voormalig kapitein Marcel T. Kirk boven een stapel wiskundige formules. Zijn hersencellen werken op volle toeren. Alle twee. Hij is net bezig met het opzetten van een ingewikkelde statistische these. De these die de geschiedenis ingaat als de het ‘causale vermoeden van Marcel’ is een uiterst geraffineerd werkstuk over oorzaak en gevolg. Hij wordt tot nu toe slechts door de auteur begrepen en verhaalt over de mogelijkheid om aan de hand van eenvoudige macrokosmische parameters een voorspelling te doen voor de toekomst op basis van de ‘goedgeluk-algebra’. Deze wiskunstige macrokosmische paramaters vertonen congruentie met de status van submoleculaire kwanta in de zogenoemde nultijd. Het oscillerend ritme van de nultijd bepaald dat slechts extreem weinige... etcetera, etcetera en enzovoorts.

Hij voelt dat zijn these de voleinding nadert maar hij mist een aanknopingspunt die de berekening kan initialiseren. Het kraakt en kraakt maar het wil niet komen. Zijn suikerspiegel is te laag en zijn rode wijn niveau te hoog.

Dan in een grote ontlading van frustratie schuift hij alle papier in de vuilnisbak en vol walging delete hij het ‘stomme’ programma dat hem onsterfelijk had moeten maken van zijn harde schijf. Mokkend begint hij aan de huiswerkopgaven van zijn cadetten. Met dikke rode strepen markeert hij heftig en genadeloos hun fouten. En zo keert zijn goede humeur weer terug......

Even later vliegt de ‘KERKLABATR’ voorbij het ruimtestation. De ex-gezagvoerder heeft niet gereageerd op hun space-e-mail.

Och ja. Uit het oog, uit het hart.!!!