Na zijn eerste en niet ongevaarlijke omzwervingen met de ‘KERKLABATR’, houdt haar commandant, Captain Marcel T. Kirk het hachelijke gezagvoerderbestaan voor gezien. Hij solliciteert met succes naar een vacature op de planeet Delta Panninga. Daar is op intergalactische academie plaats voor ‘een onderwijzer met ruimte ervaring’. Dit laatste bleek een typefout te zijn. Men zocht eigenlijk ‘een onderwijzer met ruime ervaring’, maar des niet al te min kwam de Captain hiervoor in aanmerking. Het afscheid wordt aan boord met een opmerkelijk gebrek aan treurnis gevierd. Na het vertrek van hun Captain barst het feest pas echt los en twee ruimtedagen later is iedereen van zijn kater verlost.

Op de brug vraagt Gonda Uhura vrolijk aan de 1^e officier. ‘Zo, Mr. Johnspock  Voortaan bent U dus de Big Boss op de ‘KERKLABATR’ na het vertrek van Captain Marcel Kirk.’

Mr. Johnspock antwoordt opmerkelijk opgewekt voor een emotieloze Vulcanellees: ‘Jaah, eindelijk hé. Het werd langzaam aan ook wel een beetje de hoogste tijd luitenant. Dit schip heeft gewoon dringend een logische leiding nodig.’

‘Daar sta ik van te kijken Mr. Johnspock.’, reageert Gonda Uhura verbaasd. ‘Ik dacht namelijk altijd dat jullie twee handen op een buik waren.’

Mr. Johnspock zegt hoofdschuddend, ‘Ik hou nou eenmaal niet van andermans handen op mijn buik en daarbij had hij altijd koude jatten.’

De scheepsintercom begint te fluiten. ‘BIEEEEP. Scotty’s stem schalt vanuit de machinekamer door de intercom. ‘Scotty v. Poppel hier. Ik ben net klaar met het installeren van de interstellaire buizenpost. Jullie kunnen elk moment een berichtje van het hoofdkwartier verwachten. Over.’

‘Inderdaad Scotty. Er zit geloof ik al iets in de transportleiding.’, antwoordt verbindings-officier Gonda . ‘Ik hoor in de verte wat rommelen als het tenminste niet de Vulcanellense chili-con-carne van Mr Johnspock van gisteren is. Over en sluiten.’ Beschuldigend kijkt zij de 1^e officier aan, die zich van geen kwaad bewust lijkt.

BOING. Een grote rode koker valt pardoes uit de transportleiding aan het plafond, met een zware klap op de brug. Hij ding is twee meter lang en een meter in doorsnee. Met dikke gele letters staat er CITO op de zijkant gekalkt.Met grote ogen van verbazing roept Gonda Uhura,‘Tjonge Mr. Johnspock. die hebben heel wat te melden daar op het hoofdkwartier.’

‘Dat zullen dan vast wel mijn bevorderingspapieren en commandantenstrepen zijn.’, meent de tevreden knikkende Mr. Johnspock. ‘Luitenant, roep Scotti v Poppel naar de brug dan kan hij meteen ook mijn inauguratieceremonie bijwonen. Ondertussen ga ik alvast mijn zondagse uniform aantrekken. Tot zo.’

Mr. JohnSpock vertrekt en Gonda Uhura roept Scotti v. Poppel op via de intercom. Even later verschijnt onze norse brommende techneut op de brug. ‘Wat is hier nu weer aan de hand. Ik kan nog niet eens op mijn gemak een kopje koffie leuten. Tenslotte heb ik de hele dag aan die kl©Ψe interstellaire installatie gewerkt.’, gromt Scotti v.Poppel mopperend.

‘Mr. Johnspock denkt dat zijn nieuwe bevordering in die gigantische koker zit, die net kwam binnenvallen.’, legt Gonda uit. ‘Trouwens, ik had nooit gedacht dat hij zo’n stuitbroer was.’

Scotty Mc.Poppel kijkt bezorgd naar de grote cilinder. ‘Ik hoop maar dat ze mijn zending sigaretten niet in de verkeerde koker hebben gestopt. Want dat was een bestelling van die omvang. Even stiekem kijken.’ Snel sprint hij naar de koker totdat het enorme ding plotseling beweegt. Scotti schrikt zich te pletter en blijft als bevroren staan en ziet hoe de grote schroefdeksel van het gevaarte zich langzaam maar zeker begint te openen met een onheilspellend schrapend geluid.

De eveneens geschrokken Gonda Uhura gilt, ‘Pas op Scotty. Het deksel beweegt. Misschien zit er iemand in. Ik zal voor de zekerheid mijn faser uit mijn handtas pakken dan hou ik het ding onder schot terwijl jij de koker opent.’

Scotty v. Poppel twijfelt, ‘Ik ben opeens niet zo nieuwsgierig meer. Tenslotte ben ik mecanicien en geen infanterist. Daar staat tenminste niks over in mijn functieprofiel.’

‘Ik weet wat. We bellen Mr. JohnSpock...’, zegt Gonda Uhura. Ze buigt zich over de intercom en roept de 1^e officier op.  ‘Mr. Johnspock met spoed naar de brug. We worden aangevallen door de koker uit de buizenpost.’

Even later staat een strijdlustige Mr. Johnspock op de brug terwijl het deksel zich nog steeds langzaam maar onheilspellend zeker van de koker losschroeft. Meteen begint hij driftig te commanderen, ‘Er kan een vreselijk wezen in die koker zitten en het ergste van alles, is dat mijn bevorderingspapieren en medailles beschadigd kunnen raken. Luitenant, U maakt de koker open en dan schiet Scotti het monster aan flarden. Ik dek met gevaar voor eigen leven de achterhoede.’

Gonda Uhura aarzelt even en zegt voorzichtig, ‘Volgens ons functieprofiel hoeven we dat geloof ik niet te doen Mr. Johnspock.’

Kwaad scheldt de 1e officier tegen de ongehoorzame luitenant, ‘Als je überhaupt nog een functieprofiel wil, dan zou ik maar eens opschieten met schieten en raak mijn onderscheidingstekens potjandorie niet.’

Dan horen ze plotseling een zwakke stem uit de berichtenkoker. ‘Help. Niet schieten, ik ben het maar. Captain Jean-Luc Mertens. Jullie nieuwe commandant. Hellup. Niet schieten.’

Mr. Johnspock ziet in gedachten zijn promotie al in rook opgaan en reageert kordaat. ‘Dit kan alleen maar een valstrik zijn. Allemaal onmiddellijk het vuur openen. Dat is een bevel.’, brult hij.

Scotty Mc.Poppel schudt zijn hoofd en zegt vermanend, ‘Foei, Mr. Johnspock. Volgens mij ben je een klein beetje jaloers.’

Mr. JohnSpock aarzelt onzeker en antwoordt geëmotioneerd met een bibberende onderlip: ‘Puhh. Wij vulcanellezen  kennen geen emoties. Ik.. snif.. wil alleen ook eens keertje kapi.. snik . pitein zijhijn. Boeehoeh. Snik Snik.’ Acht en dertig jaren van opgekropte gevoelens komen bij de 1^e officier in een grote klap tot uitbarsting en hij begint ontzettend te janken...

Twaalf minuten en vele troostende woorden van de Luit en Scotty later stoppen de waterlanders langzaam en lijkt Mr. Johnspock zich snikkend weer te herpakken. Op dat moment staat de brug enkelhoog onder water. Gonda Uhura mompelt opgelucht tegen Scotti v. Poppel, ‘Gelukkig. is het nu afgelopen. Dit lijkt wel een scene uit de titanic.’

Scotty fluistert terug, ‘Ja ongeloofelijk. Hier moet hij toch al bijna een waterhoofd voor hebben gehad. Zullen we onze nieuwe Captain maar eens langzaam bevrijden. Anders verdrinkt die nog midden in de ruimte voordat hij ook maar een commando heeft gejodeld.’ Met gezamenlijke inspanning bevrijden de twee hun nieuwe bevelhebber uit zijn benarde positie. Erg dankbaar voor de redding deelt deze meteen nieuwe orders uit.

Eerst richt hij zich tot de weer enigszins herstelde 1^e officier. ‘Beste Mr. Johnspock. Ik heb aan den lijve ondervonden hoe moeilijk U het heeft met een onderdanige rol. Daarom ben ik bereid af en toe tijdelijk mijn commando af te staan. Op de academie sta ik niet voor niets te boek als commandant met A.C.P.-functie.’

‘Wat betekent dat nu weer? Commandant met A.C.P.-functie?’, vraagt Gonda Uhura nieuwsgierig.

‘Dat wil zeggen: commandant met Aangepast Commando Profiel.’, zegt Captain Jean-Luc Mertens ter verduidelijking.  ‘Zo en nu aan het werk. Ik wil de van de ‘KERKLABATR’ het snelste ruimteschip van de vloot maken. Dan noemen we ons ‘KERKLABATR GT Turbo. Daarna gaan we nog wat sportstrepen op de zijkant schilderen.’

De overige twee bemanningsleden kijken Scotty v. Poppel vol medelijden aan. Die ziet de bui al hangen.

Wordt de KERKLABATR overmeesterd door de Borgh? Wat is de rol van 'Data' Edwards? Doet assimileren pijn? En hoe werkte de Trudy-torpedo?